یا کریم اهل بیت(ع)

نشسته ام بنویسم گدا گدا،آقا
چقدرمحترم است این گدای با آقا

نشسته ام بنویسم حسن کریم کرم

مدینه سفره آقا، بیا برو آقا

نشسته ام بنویسم بجای العفوم

الهی یا حسن و یا کریم یا آقا

تو مهربانی ات از دستگیری ات پیداست

بگیر دست مرا هم تو را خدا آقا

دخیل های نبسته شده زیاد شدند

چرا ضریح نداری؟چرا؟چرا؟ آقا

تويي كريم و حرم زاده من گدا زاده

مرا خدا به تو داده تو را به من داده

لطیفیان

من کویرم لب من تشنه ی باران علی ست

این لب تشنه ی پر شور، غزلخوان علی ست

این که گسترده تر از وسعت آفاق شده است

به یقین سفره ی گسترده ی دامان علی ست

منّت نان و نمک نیست سر سفره ی او

پس خوشا آن که در این دنیا مهمان علی ست

آتش اشکی اگر در غزلم شعله ور است

بی گمان قطره ای از درد فراوان علی ست

لحظه ای پرتو حسنش ز تجلی دم زد

که جهان، آینه در آینه حیران علی ست

کعبه یکبار دهان را به سخن وا کرده است

تا بدانیم کلید در این خانه علی ست

از دم صبح ازل نام علی را می خواند

دل که تا شام ابد دست به دامان علی ست

محمد حسین صفاریان

بی خودی پرسه زدیم،

صبحمان شب بشود.

بی خودی حرص زدیم،

سهممان کم نشود.

ما خدا را با خود،

سر دعوا بردیم

و قسم ها خوردیم.

ما به هم بد کردیم،

ما به هم بد گفتیم،

ما حقیقت ها را

زیر پا له کردیم.

و چقدر حظ بردیم،

که زرنگی کردیم.

از شما می پرسم:

ما که را گول زدیم؟